பிரபல பதிவருக்கு சிக்கன் பிரியாணி கிடைக்காத சோகம்- சொல்வதெல்லாம் உண்மை

வணக்கம் நேயர்களே!  நேத்து நம்ம ஸ்டூடியோக்கு வந்த ராஜி மேடம், தன் தம்பி கால் கிலோ அல்வா வாங்கி தராததால, மனசொடிஞ்சு அழுதாங்க. அதனால, நாமளும் அந்த சோகம் தாங்காம அழுதுட்டோம்! நம்மக்கிட்ட சொன்னதால, அவங்க மனபாரம் போய் நல்லா இருக்காங்களான்னு கேட்கலாம் வாங்க. அதுக்கு முன்னாடி, அவங்க ஏன் அழுதாங்கன்னு தெரிஞ்சுக்கனும்னா ஒரு சின்ன ரிகாப் பார்த்துட்டு வாங்க.

ஹலோ ராஜி மேடம்!! சாரி சாரி, ராஜியக்கா! நேத்து மனசு விட்டு அழுததால உங்க மனபாரம் நீங்கிடுச்சா?! மிச்ச கதைலாம் பேசலாமா?!

ம்ம்ம்ம் பேசலாம் லட்சுமி மேடம்!!

மகளை பார்த்துட்டு பெங்களூருல இருந்து ப்ளைட் பிடிச்சு ஞாயித்துக்கிழமை காலைல 8.30க்கு சென்னை மீனம்பாக்கம் வந்தேன். அடடா! பதிவர் சந்திப்பு 9 மணிக்கு தொடங்குமேன்னு டாக்சி பிடிச்சு மண்டபம் வந்தேன். வந்ததும், என் சொந்தங்களை பார்த்ததும் பரவசமாகி சட்டுன்னு இறங்கி டாக்சிக்கு பணம் கொடுத்து அனுப்பிட்டேன். மண்டப்த்துல வந்து பார்த்தப் பின் தான் தெரிஞ்சது கேமரா டாக்சிலயே விட்டுட்டேன். அடடா, படம் எடுத்து ஒரு மாசத்துக்கு போஸ்ட் தேத்தலாம்ன்னு நினைச்ச என் நினப்புல மண்.

(அப்பாடி! பதிவுலகம் தப்பிச்சுது) அப்புறம்மா!

சுய அறிமுகம் நடந்துக்கிட்டு இருக்கும்போது, தூரமா நின்னுட்டு இருந்த ஜீவா இங்க வாங்கக்கான்னு கூப்பிட்டார். என்னன்னு தெரியலியே! ஒரு வேளை கோவை காட்டன் புடவை வாங்கி வந்து அக்காவை அதிர்ச்சியில் ஆழ்த்துறாரோன்னு நினைச்சுக்கிட்டே போனேன். ஆகா, இந்த பதிவர் உங்களை பார்க்கனும்ன்னு சொன்னார். யார்ன்னு தெரியுதா பாருங்கன்னு சொன்னார். யாருன்னு தெரியலை, ஒரு க்ளூ குடு ஜீவானு சொன்னேன்..அதுக்கு அந்த பதிவரே, நான் திருத்தணியை சேர்ந்தவன்மான்னு சொன்னதும்தான் பட்டுன்னு தோணுச்சி அது,”விக்கியண்ணா”ன்னு.  சொல்லாம கொள்ளாம வந்து ஆச்சர்யத்துல ஆழ்த்திட்டார் மனுசன்.

 பதிவர் சந்திப்புல பிரியாணிலாம் போடுறாங்கன்னு கேள்விப்பட்டதிலிருந்து டெய்லி ஒரு வேளை மட்டும் சாப்பிட்டு ஃபுல் கட்டு கட்ட ரெடியா இருந்தேன். ஆனா, பாருங்க தட்டெடுத்து போய் நீட்டினதும் வெஜ் பிரியாணி வந்து விழுந்துச்சு!! இது யார் பண்ண சதின்னு தெரியலை!!

அச்சச்சோ! இத மாதிரியான கொடுமையெல்லாம் கூடவா நடந்துச்சு?!

ஆமாங்க. சரி, சிக்கன் ஃபீசாவாது எடுத்து சாப்பிடலாம்ன்னு பார்த்தா ஒரு சின்ன தயக்கம். என் தம்பிகள் யாரும் பக்கத்தில் இல்லாததால எடுத்துக்கலை. ஞாயித்துக்கிழமை வெறும் வெஜ்ஜோட முடிஞ்சு போச்சு!!

சாப்பிட்டு உண்ட மயக்கம் தீர உக்காந்துட்டு இருக்கும்போது மயிலன் கவிதை வாசிக்க போறார். வாங்கன்னு வந்து சொல்லிட்டு போனாங்க. போன வருசம் கல்யாண பத்திரிகை வாசிச்சான்! இந்த வருசம் அப்பாவாக போறேன்னு சொல்லுவானோன்னு கிண்டல் பண்ணிக்கிட்டே கவிதையை கேட்டால்...., பயபுள்ள, நிஜமாவே,  அவனுக்கு ஆம்பிள்ளை குழந்தை நாளைக்கு பிறக்க போகுதுன்னு சொல்றான்.

இப்படியே அடுத்த வருசம் காது குத்து, அதுக்கடுத்த வருசம் பொண்ணுக்கு அப்பாவான சேதி, அதுக்கு காது குத்து, புது வீட்டு கிரகப்பிரவேசம், மகளோட சடங்கு, கல்யாணம்ன்னு பதிவர் சந்திப்புலயே அழைப்பு வச்சு இன்விடேசன், போன் செலவை குறைக்கும் மயிலனின் புத்திசாலித்தனத்தை பார்த்து, இப்படிதான் நாமளும் இனி சிக்கனமா நடந்துக்கனும்ன்னு முடிவு பண்ணிட்டேன் மேடம்.

அப்புறம் மதுமதியோட 90டிகிரின்னு ஒரு குறும்படம் போட்டாங்க. நல்லா இருந்துச்சு. முதல்ல அந்த பொண்ணு ஏன் பிச்சை எடுக்க போகுதுன்னு யூகிச்சுட்டேன். ஆனா, ஜியாமிண்ட்ரி பாக்ஸ் வாங்காம அப்பாக்கு மருந்து இல்லாட்டி வேற யாருக்காவது அந்த காசுல எதாவது அந்த பொண்ணு செய்யும்ன்னு முடிவை யூகிச்சு வச்சிருந்தேன். ஆனா, என் யூகம் பொய்யா போச்சு! அந்த பொண்ணு ஜியாமிண்ட்ரி பாக்ஸ் வாங்கிட்டு போற மாதிரி முடிச்சிருந்தார்,

அதும் சரிதான். அந்த பொண்ணு நல்லா படிச்சு வந்தாதானே இதுப்போல இருக்குறவங்களுக்கு உதவ முடியும்!!

நீங்க சொல்றது சரிதான் ராஜியக்கா!

சேட்டைக்காரன், மோகன்குமார், சதீஷ் எழுந்தின புத்தகம் வெளியிடும் நேரம் வந்துச்சு. நான் அப்பவே பஸ் பிடிச்சாதான் நைட் 9மணிக்காவது வீட்டுக்கு போக முடியும்ன்னு புறப்பட்டு வந்துட்டேன். இனி நான் மொக்கை போடக்கூடாதுன்னு எச்சரிச்சு எனக்கொரு ஷீல்ட் கொடுத்ததாவும், அதை கணேஷ் அண்ணா வாங்கி வச்சிருக்குறதாவும் சொன்னார்.

நம்ம வீட்டு விசேசத்துக்கு, நம்ம வீட்டு பிள்ளைகளே ஒரு நிமிசம் ஓய்ஞ்சு நிக்கும். ஆனா, சீனு, சிவா, பிரபா, அரசன், ஆவி, செந்தில், மதுமதி, இன்னும் பெயர் தெரியா சகோதரர்கள் ஓடின ஓட்டம் இருக்கே!  தன் சொந்தங்கள் வரலை. அதே நேரத்துல அவங்களால எந்த உபகாரமும் நடக்க போறதில்லை. ஆனாலும், சந்திப்புக்காக கிட்டத்தட்ட ஒரு மாசமா ஓடி..., ஓடி..., சான்சே இல்ல . அடுத்த வருசமும் இதுப்போன்ற நிகழ்ச்சியை நடத்தனும்.

நாலு ஆம்பிளைங்க இருக்குமிடத்தில் ஒரு பொம்பளை போனால் வயசை மறந்து பார்ப்பாங்க. கமெண்டி இல்லாட்டி ஒரு கோணல் சிரிப்பாவது இருக்கும்.  ஆனா, இத்தனை பேர் இருந்த அரங்கத்தில் ஒரு கெட்ட பார்வை ஒருத்தரும் பார்க்காம, இவங்க எங்க சகோதரி, எங்களை நம்பி இவங்க வீட்டில் அனுப்பி இருக்காங்கன்னு கண்ணியம் காத்தாங்க.

இதை விட வேறென்ன வேணும். இந்த தோழமைக்காகவே, சின்ன சின்ன அசவுகரியங்களை தாங்கிக்கலாம்.

ஓ! அப்படியா!! நீங்க சொன்னதுக்கப்புறம் எனக்கே கலந்துக்கனும்ன்னு தோணுது. அடுத்த வருசம் நானும் கலந்துக்குறேன்மா! என்னையும் கூப்பிடுவீங்களா?! 

யாருக்கும் தனிப்பட்ட அழைப்பு இல்ல. ஆனா, பதிவரா இருந்தா உலகத்தின் எந்த மூலைல இருந்தும் வரலாம்! 

அப்படிங்களா?! நான் இன்னிக்கே பிளாக் ஆரம்பிச்சுடுறேனுங்க.

வாங்க! வாங்க! வந்து ஜோதில ஐக்கியமாகுங்க!