சிப்பியில் பூத்த சின்ன மலருக்கு பிறந்த நாள்!!

 எனக்குப்பின், பல வருடங்கள் கழித்து வீட்டில் சின்னஞ்சிறு பாதம் பதியப்போகுதுன்னு  ஏகப்பட்ட எதிர்பார்ப்ப்பை மனதில் சுமந்தபடி  நானும், என் பெற்றோரும்...,

வயிற்றில் குழந்தையின் அசைவை உணராமல், அருகிலிருக்கும் மருத்துவரை நாட, அவரின் தவறான கணிப்பில் குழந்தை இறந்துவிட்டது. ஸ்கேன் செய்து பார்த்துட்டு  ஆப்ரேஷன் செஞ்சு எடுத்துடலாம்ன்னு சொன்னதை கேட்டு அலறி அடிச்சுக்கிட்டு...,

பெரிய ஆஸ்பிட்டலுக்கு செல்ல, குழந்தை பூரண நலம். கடைசி சில நாட்கள் குழந்தையின் அசைவு தாய்க்கு அதிகம் தெரியாதென்று வயிற்றில் பால் வார்க்க....,

 பதினெட்டு வருடங்களுக்கு முன் இதே நாளில், துணியில் சுற்றப்பட்ட பொற்குவியலென கையில் வாங்கினேன்.பிரசவ வலி சிறிதும் இன்றி, ”என் மகளை”

அன்றைய தினத்தை தவிர,  அவளால் நான் எதற்கும் பதறி நின்றதில்லை. அவ்வளவு பக்குவமாய் நடந்துக்குவா.

என் கண்ணை பார்த்தே, என் மனசுல உள்ளதை புரிஞ்சு நடந்துப்பா. அவளின் ஒரே பார்வையில்,  என் உலகமகா கோவத்தை கரைக்கும் உத்தி தெரிந்தவள்...

நான் சொல்வதற்கெல்லாம் எதிர்வாதம் செய்வா. ஆனா, சொல்பேச்சை தட்டாதவ. சில சமயம் யார் அம்மா?! யார் மக?!ன்னு தெரியாத அளவுக்கு எங்க சேட்டை இருக்கும். எங்க ரெண்டு பேரையும் ஒண்ணா பார்த்தவங்க, எங்க அரட்டையை பார்த்து அம்மா, மகள்தானா?!ன்னு கேப்பாங்க. அந்த அளவுக்கு நாங்க ஃப்ரெண்ட்ஸ்.
                                  

என் பெரிய பொண்ணு தூயா, படிப்புல, பேச்சுல, நடத்தைலன்னு படு சுட்டி. அவ,  ரெண்டாம் வகுப்பு படிச்சுக்கிட்டு இருந்த போது ஹோம் வொர்க் பண்ணிக்கிட்டு இருந்தா.

அவக்கிட்ட, ஒரு இங்கிலிஷ் வார்த்தை சொல்லி அதுக்கு மீனிங்க் கேட்டுக்கிட்டு இருந்தேன். சரியா சொல்லிட்டா.

அடுத்து சின்ன, சின்னதான வாக்கியம் சொல்லி கேட்டுக்கிட்டு இருந்தேன். சரியா சொல்லிக்கிட்டே வந்தா..., அந்த நேரம் பார்த்து என் ஃப்ரெண்ட் வந்தாங்க. அவங்க  எதிர்க்க பெருமை பீத்திக்கனும்ன்னு  "I AM READING WELL"க்கு மீனிங்க் சொல்லுன்னு கேட்டேன்....

”நான் கிணத்துக்குள்ள இருந்து படிக்குறேன்”ன்னு சொல்லி குண்டை தூக்கி போட்டா.  ஏண்டி, தப்பா  சொல்றே? மீனிங்க் தப்பா வருதேன்னு கேட்டா..., READINGன்னா படிக்குறது, WELLன்னா கிணறு. ஒண்ணா சேர்த்தா, கிணத்துக்குள்ளிருந்து படிக்குறதுன்னு சொல்லி என்னை அசடு வழிய வெச்சா.

 அங்க இங்க ஓடி கீழ விழுந்து காயம் பட்டதில்லை. படிப்புலயும் சமர்த்து. தன் பொருளைலாம்  ஒழுங்கா சின்ன சின்ன டப்பாக்குள்ள போட்டு  எதையும் தொலைக்காம அடுக்கி வச்சுப்பா.  புத்தகம்கூட கிழிக்காம கிறுக்காம பார்த்துப்பா. தன்னோட தம்பின்னா அவளுக்கு கொள்ளை பிரியம். காலேஜ் போனப்பின் தங்கைகிட்ட  ஓவர் அட்டாச்மெண்ட்.

இதுவரை ஒரு பிறந்த நாளுக்கும் பிரிந்ததில்லை. விழா போல கொண்டாடலைன்னாலும், புது ட்ரெஸ், கோவில்,கேசரி, சாக்லேட்ன்னு சிம்பிளா முடிச்சுப்போம். ஆனா, இந்த வருசம்!!??

கல்வி கற்க தூரமா போயி  பிரிவுனால குரல் கம்மினாலும்,  நான் பார்த்துக்குறேன்ம்மா! நீ வராதே! பாப்பாவை பார்த்துக்கோ. தாத்தாவை அனுப்பாத அவரால, லோங்க் டிராவல் பண்ண முடியாது, அப்பாவை அனுப்பாத லீவ் கிடைக்காது. பாட்டியை தனியா அனுப்பாத. அவங்களுக்கு மொழி தெரியாதுன்னு அங்கிருந்தே எங்களை இங்க ஆட்டி வைக்குறா!!

இதய சிம்மாசனத்தில்

கம்பீரமாய் வீற்றிருக்கும்

என் உள்ளத்து ராணி நீ!

உன் அன்புக் கயிற்றால்,

எங்களை கட்டியது ஏனோ!?

நீ நின்று.., படித்த..,

அமர்ந்து.., உறங்கிய..,

தலைக்கோதிய..,பூச்சூடிய..,

அத்தனை இடமும் ஆயிரம்

கவிதை சொல்லுது..,

உன்னை நினைத்து ஏங்கி!!

பாலை போல, நிலவைப்போல

தூய்மையானவள்ன்னு

யோசித்துதான் தூயாவென பெயரிட்டான்

உன் மாமன்!!

எல்லார் மீதும்,

 அன்பு காட்டுவதில் வள்ளல் நீ!

உடன் பிறந்தவங்களை   அரவணைத்து

 செல்வதில் அன்னை நீ!!

பெற்றோருக்கும், அவர்களை பெற்றோருக்கும்

சில சமயம் ஆலோசனை சொல்வதில் ஆசான் நீ!!

அன்பு என்ற மந்திரக்கோலை கொண்டு

எங்கோ அமர்ந்து கொண்டு 

எங்களையெல்லாம் சுழற்றும் வித்தைக்கு அரசி நீ!!

நீ தொட்டதெல்லாம் துலங்கும்
என்பதற்கு சாட்சி உன் பணி !!
பெண்ணுக்கு தேவையா இந்த படிப்பு ?!
என கேலி பேசுவோர் மத்தியில்
அதிலிருக்கட்டும் உன் பாணி!!

அதில் தொடரட்டும் உன் சேவை!!
அதுக்கு இறைவன் அருள் என்றும் கிட்டட்டும்.
எட்டு திக்கும் உன் புகழ் பரவி..,
இன்று போல் என்றும் மகிழ்ச்சியோடு,
 வாழ வாழ்த்துகிறேன் மகளே!!