எனது முதல் கணினி அனுபவம் - தொடர்பதிவு

2002 இல்ல 2003ன்னு நினைக்குறேன். அப்போதான் என் ஃப்ரெண்ட் ஒருத்தர் வீட்டுலதான் முதன் முதலா கம்ப்யூட்டரை கிட்டக்க பார்க்க நேர்ந்தது. அதுவரை, சில ஹாஸ்பிட்டலில், ஆஃபீசுல கம்பியால பிண்ணப்பட்ட வலைக்கு இந்த பக்கமாதான் பார்த்திருக்கேன். ”உயிரே” படத்துல இருந்து “என்னுயிரே! என்னுயிரே! என் ஆருயிரே!ன்னு பாடிக்கிட்டு இருந்துச்சு. அந்த ஒரு காரணத்துக்காகவே அந்த பாட்டு இன்னிய வரை என் ஃபேவரிட்.., சரி, சரி, சொல்ல வந்தது டிராக் மாறுது போல!

எப்பவாவது அவங்க வீட்டுக்கு போகும்போதுலாம் என் பசங்களை உக்கார வச்சு, நோட் பேட்ல டைப பண்ணவும், படம் வரைஞ்சு பார்க்கவும் சொல்லிக்குடுத்து, தனியா பழகி பார்க்கவும் விடுவான். ஆனா, எனக்கு மட்டும் என்ன பார்ட், எப்படி ஆன் பண்றது?!ன்னு கூட சொல்லி தந்ததில்லை...,  ஒரு வேளை எனக்கு கத்துகுடுத்து, அப்புறம் அதை நல்லா பழகி பரிட்சை எழுதி கம்ப்யூட்டர்ல B.Com பட்டம் வாங்கிடுவேனோன்னு பயப்பட்டிருப்பான்னு நினைக்குறேன்.

டேய்! எனக்கு கம்ப்யுட்டர் பத்தி சொல்லி குடுடான்னு கேட்டா...,  வந்தியா?! என்கிட்ட அரட்டை அடிச்சியா?! அம்மாக்கிட்ட பேசுனியா?! தங்கச்சிக்கு எம்ப்ராய்டரி சொல்லி தந்தியா?!ன்னு போய்கிட்டே இருக்கனும்ன்னு சொல்வான். ரொம்பவும் அடம்பிடிச்சா  போனாப்போகுதுன்னு “ரோட் ரேஷ்”ன்னு ஒரு விளையாட்டை ஆன் பண்ணி விளையாட சொல்லிட்டு போய்டுவான். பொதுவா,  வேகமா வண்டி ஓட்டுறது எனக்கு பிடிச்சதால, இந்த விளையாட்டு என்னை ஈர்த்தது.

 இப்படியே நாட்கள் போயிட்டு...,  2008 ல எனக்கு ஆஸ்திரேலியாவுல வேலைக்கு ஆர்டர் வந்திருக்கு. நான் கிளம்ப போறேன்னு சொன்னான்.  எனக்கு கஷ்டமாகிட்டு.., இப்போ மாதிரிலாம் செல்போன் கட்டணம்  அப்போ கிடையாது. நாங்க போடுற மொக்கைக்கு அவன் ஒரு நாள் சம்பளம் ஒரு நாள்லயே தீர்ந்து போகும். என்ன செய்யலாம்ன்னு யோசிக்கும்போது...,

தன்னோட, மெயில் ஐடியை தந்து இதுக்கு மெயில் பண்ணு, இது என்னோட “பிளாக்” அட்ரஸ் என் கவிதைகள்லாம் படிச்சுக்கோன்னு சொல்லிட்டு ஆஸ்திரேலியா பறந்து போய்ட்டான்.., எப்பவாவது  ஃபோன் மூலமா பேசிக்குவோம்.  அப்படி ஒரு நாள் பேசிக்கிட்டு இருக்கும்போது, எங்க ரெண்டு பேருக்கும் பொதுவான ஒரு ஃப்ரெண்டோட பேரைச் சொல்லி, அவ, மெயில் அனுப்புறா. நீயும் இருக்கியே!!ன்னு  சொன்னான். வந்துச்ச்ச்ச்ச்ச்சு பாருங்க ஒரு கோவம்..., அவ PG டிகிரி வாங்குனவ. நாமளோ மூணாப்பு ஃபெயில்ங்குறதையெல்லாம் கொஞ்சம் கூட யோசிக்காம அவன் எழுதி கொடுத்த மெயில் ஐடியை எடுத்திக்கிட்டு நேரா பிரவுசிங் செண்டர்ல போய் நின்னேன்...,

இருங்க மூச்சு வாங்கிட்டு வரேன்...,

அங்க வேலைல இருந்த ஒரு குட்டி பொண்ணு, அக்கா! என்ன வேணும்ன்னு கேட்டுச்சு. ஒரு செட் தோசை, பூரி செட் கேட்டா குடுப்பியா?!ன்னு நக்கலா ஒரு கேள்வி கேட்டுட்டு,  ஒரு மெயில் அனுப்பனும்ன்னு சொன்னேன். போய்  6வது கம்ப்யூட்டர்ல போய் உக்காருங்க, நான் ஆன் பண்றேன்னு  சொல்லுச்சு.., சரின்னு போய் உக்காந்ததும் ஆன் ஆகி ஒரு தீவுல ஒரே ஒரு ஒத்தை பனைமரம் என்னை போல  ”ங்கே”ன்னு  நின்னுட்டு இருந்துச்சு. அப்பவே, சுதாரிச்சு வெளில வந்திருக்கலாம். என் கெரகம்...,

எக்ஸ்கியூஸ் மீ, இங்க வாம்மா!

என்ன வேணும்?! ஸ்கிரீன் இன்னும் ஓப்பன் ஆகலியா?!ன்னு கேட்டுக்கிட்டே அந்த பொண்ணு வந்துச்சு. இந்த அட்ரஸ்லாம் ஓப்பன் பண்ணனும்ன்னு சொன்னேன். என்னை ஏற இறங்க பார்த்துட்டு, இதுக்கூட தெரியலை, செட்தோசை, பூரி மசாலான்னு நக்கல் வேறன்னு முணுமுணுத்துக்கிட்டே சரின்னு சொல்லி என்னமோ படபடன்னு கீபோர்டை தட்டிச்சு. உடனே அவன் பிளாக் ஓப்பன் ஆச்சு. அவன் எழுதிய கவிதைலாம் ஏற்கனவே படிச்சு இருந்தாலும் ஸ்கீர்ன்ல பார்க்கும்போது ரொம்ப சந்தோசமா இருந்துச்சு. அந்த சந்தோஷத்தோடவாவது வெளில வந்திருக்கலாம். அங்கதான் விதி என் நாக்குல நின்னு பாலே டான்ஸ் ஆடிச்சு...,

அந்த மெயில் ஓப்பன் பண்ணும்மா!!ன்னு அந்த புள்ளைக்கிட்ட சொன்னேன். அதும், டக்குன்னு தட்டி ஐடியை அடிச்சுட்டு பாஸ்வேர்டு குடுங்கன்னு கேட்டுச்சு. பாஸ்வேர்டா?! அப்படின்னா?! என்னன்னு கேட்டேன்?! என்னை புழுவைவிடவும் கேவலமா பார்த்துட்டு அது நம்ம வீட்டுக்கு சாவி போல. அது இருந்தாதான் திறக்கும்ன்னு சொல்லி, இதெல்லாம் தெரிஞ்சுக்கிட்டு வாங்க. எங்க டைமை வேஸ்ட் பண்ணாதீங்கன்னு சொல்லி கழுத்தை பிடிச்சு தள்ளாத குறையா என்னை அனுப்பிடுச்சு.

அப்புறம், அந்த அவமானத்தை ஈசியா மறந்துட்டேன். என் சொந்தக்காரங்க வீட்டுக்கு போகும்போது குழந்தைகளும் புரிஞ்சுக்குற மாதிரி தமிழ்ல ”கம்ப்யூட்டர் கற்க”ன்னு ஒரு புத்தகம் கண்ணுல பட்டுச்சு. அதை வாங்கி வந்து படிச்சு, குறிப்பெடுத்து அதே பிரவுசிங் செண்டர்ல போய் மெயில் அனுப்பனும்ன்னு சொன்னேன். ஹெல்ப்புக்கு வரவா?!ன்னு கேட்ட பொண்ணை  I know very well ன்னு சொல்லி ஒரு மெயில் தட்டி விட்டப் பின் ஏதோ ஐ.ஏ.எஸ் பரிட்சை எழுதி பாஸ் பண்ண மாதிரி அந்த பொண்ணை பார்த்துட்டுதான் வந்தேன்.

அப்புறம்,  3 மாசம் கிளாசுக்கு கம்ப்யூட்டர் பழக கத்துக்கிட்டேன். அப்பவும் அதிகப்பட்சம் நான் போறது 123greetings.com, என் ஃப்ரெண்ட் பிளாக், நிலாச்சாரல் இந்த மூணு மட்டும்தான். அப்படி ஒரு வைராக்கியத்துல கத்துக்கிட்டது தான் இன்னிக்கு சுமாரா கம்ப்யூட்டரை பத்தி தெரியும்.

ஆனாலும், இன்னமும் கம்பியூட்டரை கழட்டி மாட்ட தெரியாது. ப்ரிண்டர் செட்டிங்க்ஸ் தெரியாது. அதுக்குலாம் என் பையனைதான் கூப்பிடுவேன், அவனுக்கு எதாவது காரியம் ஆகனும்ன்னா, எதாவது ஒரு வயரை எடுத்திட்டு, டேய் கண்ணா!  சரி பண்ணித் தாடான்னு நான் கெஞ்சும்போது, தன்னோட ஆஃபரை சொல்லி காரியத்தை சாதிச்சுப்பான்.    எனக்கும், கம்ப்யூட்டருக்குமான முதல் அனுபவம். இதுப்போல எல்லாருக்கும் ஒரு அனுபவமிருக்கும். அதை, சொல்ல இதை ஒரு தொடர் பதிவாக்க போறேன். இதை தொடர,

  ”தமிழ்வாசி” பிரகாஷ்,

அவர்கள் உண்மைகள்,

கோவை ஆவி,

கணேஷ் அண்ணா.

அருணா செல்வம்,

ஆகிய ஐந்து பேரை கூப்பிடுறேன். அவஙக இதேப்போல அஞ்சு பேரை சிக்க வைக்கனும். அப்போதானே நம்மாளுங்க விவரம்லாம் வெளில வரும்.

டிஸ்கி: ரொம்ப நாளாச்சே தொடர்பதிவு இல்லியேன்னு தம்பி தமிழ்வாசி பிரகாஷ்க்கிட்ட  பேசிட்டு இருந்தேன். ஆமாக்கா, எனக்கும் தோணுது இந்த தலைப்புல நீங்களே போடுங்க. ஆனா, என்னை சிக்க வைக்காதீங்கன்னு கண்டிஷன் போட்டார். நாம யாரு?! சொன்ன சொல்லை காப்பாத்தும் ஆளா?! அதான் முதல் ஆளா தம்பியையே கூப்பிட்டுட்டேன்.