கடவுள் எங்கு இருக்கிறார் என்பதை உணர்ந்தது புரோகிதரா?! இல்ல ”அந்த” தாத்தாவா!? - ஐஞ்சுவை அவியல்

நெகிழ்ச்சி:

கடந்த வெள்ளி(30/05/2014) அன்னிக்கு அப்பாவோட அறுபதாவது வயது முடியுறதால திருக்கடையூர் கோவிலுக்கு போய் வந்தோம். அவங்கவங்க வசதிக்கேத்த மாதிரியும், பட்ஜெட்டுக்கு ஏத்த மாதிரியும் யாகம் வளர்த்தி, கல்யாணம் செய்து வைக்குறாங்க. அப்பாக்கு இதுப்போன்ற நிகழ்ச்சிகளில் ஆர்வம் இல்லாததால, நாங்க எந்தவித முன் ஏற்பாடும் இல்லாம,  ரொம்ப சிம்பிளா ரெண்டு மாலை, அர்ச்சனையோடு அப்பா, அம்மாக்கு அறுபதாம் கல்யாணத்தை செஞ்சுட்டு வந்திட்டோம்.  அது பத்தி தனியா ஒரு பதிவு வரும்...,  

அங்க கண்ட ஒரு காட்சி..., வயதான ஒரு ஜோடி கோவிலுக்குள் வந்தாங்க. அவங்க முகம், உடையைப் பார்க்கும்போதே தெரிஞ்சது வறுமையில் இருக்காங்கன்னு..., அர்ச்சகர்கிட்ட அந்த தாத்தா தன்கிட்ட இருந்த மஞ்சள் கோர்த்த கயிறைக் கொடுத்து சாமி பாதத்துல வச்சுக் கொடுங்க. நான் இவ கழுத்துல கட்டுறேன்னு சொன்னார். அப்படி தாத்தா சொன்னதும் பாட்டி கன்னத்துல ரூஜ் தடவாமலயே வெட்கச்சிவப்பு. அர்ச்சனை டிக்கட் வாங்கினியான்னு அர்ச்சகர் கேட்டார். அதுக்கும் கூட அந்த தாத்தாவுக்கு வசதியில்லப் போல!! இல்லன்னு சொன்னார். உடனே, அந்த மஞ்சள் தாலிக் கயிற்றை தாத்தாக்கிட்டயே கொடுத்து போய் அர்ச்சனை டிக்கட் வாங்கி வாங்க அப்பதான் சாமி பாதத்துல வச்சு தருவேன்னு சொல்லிட்டார். தாத்தா எவ்வளவோ கெஞ்சியும் கேக்கல. 

அர்ச்சனை செய்ய வரிசையில் நின்னுட்ட இருந்த  என் அப்பா. அர்ச்சனை முடிஞ்சதும் என் பையனை கூப்பிட்டு அப்பு, போய் ஒரு அர்ச்சனை டிக்கட் வாங்கி வந்து அந்த தாத்தாக்கிட்ட கொடுன்னு சொல்லிட்டு இருந்தார். நாங்க அர்ச்சனை முடிச்சு வெளிய வந்து டிக்கட்டோடு அந்த தாத்தாவை தேடும்போது , கோவில் தூணில் இருக்கும்  சிலை முன் தாலியை பாட்டிக் கழுத்தில் கட்டினார். அதைப் பார்த்ததும் ஏதோ ஒரு இனம் புரியாத ஒரு உணர்ச்சி. உடனே, எனக்கும், என் வீட்டுக்காரருக்கும் கொடுக்க எடுத்து வச்சிருந்த சேலை, வேட்டி சட்டையை ஒரு தட்டில் வச்சு அந்த ஜோடிகளுக்கு கொடுத்து ஆசிர்வாதம் வாங்குனோம். முதலில் மறுத்தாலும் எங்க வற்புறுத்தலால் வாங்கி அப்பவே உடுத்திக்கிட்டாங்க. திருப்பி மரியாதை செய்ய என்கிட்ட ஒண்ணுமே இல்லன்னு சொன்னவர் தான் கட்டுச்சோறு கட்டிக்கிட்டு வந்ததை சாப்பிடனும்ன்னு சொல்லி எங்களுக்கு கொடுத்தாங்க.

சாமிக்கு அர்ச்சனை செஞ்சுட்டா மட்டும் போதுமா!? கோவிலுக்கு வரும் பக்தனின் மன்நிலை, பணநிலையை கொஞ்சமாவது யோசிக்க வேண்டாமா!? ஒரு அர்ச்சனை டிக்கட்னால வரும் பங்கு இல்லாமப் போனால்தான் என்ன!? அந்த சொற்ப பணத்தை விட அந்த வயதான மனிதரின் ஆசை அற்பமானதா!? பணம்தான் இறைவனுக்கும், பக்தனுக்கும் இடைத்தரகரா!? இக்கேள்விகளுக்கு பதில் கிடைக்குமா!?

யோசிக்க வைத்த படம்:

வாங்கிக் கட்டிக்கிட்டது:

தூயா பொறந்ததுக்கப்புறம் ஆண்பிள்ளை வேணும்ன்னு, அதுக்காக, இனி சனிக்கிழமை, புரட்டாசிகளில் அசைவம் சாப்பிட மாட்டேன்னு திருப்பதி ஏழுமலையான் கோவிலில் சொல்லிக்கிட்டேன். அதுக்கப்புறம் இனியா பொறந்து அப்பு பொறந்தாலும் கடவுள் கிட்ட சொன்னதை இதுவரை அப்படியே கடைப்பிடிச்சுக்கிட்டு வரேன்.  ஒருமுறை டூர் போய்க்கிட்டு இருக்கும்போது இன்னிக்கு நைட் அசைவம் சாப்பிடலாம்ன்னு எல்லோரும் முடிவு பண்ணாங்க. உடனே, தூயா, இன்னிக்கு சனிக்கிழமை அம்மா அசைவம் சாப்பிட மாட்டாங்கன்னு சொன்னா. ஹோட்டலுக்குப் போனோம். எல்லோரும் பரோட்டா, பிரியாணின்னு வெளுத்து வாங்கும் போது நான் மட்டும் ப்ரெட்,ஜாம்ன்னு சாப்பிட்டுக்கிட்டு இருந்தேன்.

ஏம்மா! இதுவரைக்கும் ஒரு சனிக்கிழமைகள்ல உனக்கு அசைவம் சாப்பிட தோணலியா!? எங்களுக்குலாம் சமைச்சுக் கொடுத்துக் கூட இருக்கே! அன்னிக்கு கூட நீ சாப்பிட்டதில்லையேன்னு கேட்டா. அதுக்கு நான், சாமிக்கிட்ட வேண்டிக்கிட்டதால அது மாதிரியான எண்ணம் வராதுன்னு சொன்னேன்.  ஏன் வரலின்னு கேட்டா. தெரியலையே! அதான் சாமி இருக்குங்குறதுக்கு அடையாளம்ன்னு சொன்னேன். சனிக்கிழமைகளில் அசைவம் சாப்பிட்டா என்னாகும்!?ன்னு இனியா கேட்டா. எங்க பேச்சைக் கேட்டு ரொம்ப கடுப்புல இருந்த அப்பு , ம்ம்ம்ம்ம்ம் சாப்பிட்டதுலாம் ஜீரணம் ஆகும்ன்னு சொன்னான்.

ரசித்த கவிதை: 

பக்கத்தில் அமர்ந்திருப்பது

அத்தையா!? சித்தப்பாவா!?

என ஊகிக்க முடியாமலயே தொடர்கிறது

என் பேருந்து  பயணம்.

யோசிக்க வைத்தது:

ஒன்றுமே இல்லாத ஒன்று

எல்லாவற்றையும் உடைய ஒன்றை அழிக்கின்றது!!

அந்த ஒன்றுமில்லாத ஒன்று எது!?

எல்லாம் உடையது எது!?