என்னவருக்கு வந்த ஊடல்

திங்கள் கிழமை மதியம் வரை என்னோடு நல்லாவே உறவாடிக்கிட்டு இருந்த என்னவருக்கு என்ன ஆச்சுன்னு தெரியல. அதுக்கப்புறம் என்கிட்ட பேசுறதையே நிறுத்திக்கிட்டார். எம்புட்டு யோசிச்சும் நான் என்ன தப்பு பண்ணேன்னு எனக்கு புரியவே இல்ல. எவ்வளவோ சமாதானப்படுத்தியும், கெஞ்சியும் கேட்டுப் பார்த்துட்டேன். ம்ஹூம் நோ ரெஸ்பான்ஸ். 

ஸ்கூல் விட்டு வந்த அப்புக்கிட்ட சொல்லி, சமாதானப்படுத்தப் பார்த்தேன். அப்படியும் சமாதானமாகி கோவம் குறையல. சரிடா, உடம்புக்கு எதாவது முடியலியோன்னு செக் பண்ணி பாருடான்னு சொன்னேன். அப்பு, உடம்பு  முழுக்க செக் பண்ணி பார்த்து, உடலில் இருக்கும் அழுக்கு, தூசிலாம் துடைச்சி புது ட்ரெஸ் போட்டு விட்டும் என்னுடனா என்னவரின் ஊடல் குறையல.

அவரின் ஊடலால் மனசு நொந்து போயிருந்த சமயத்தில் பெரிய பொண்ணு ஊரிலிருந்து வந்தாள். அவளிடம் சொல்லி சமாதானப்படுத்தப் பார்த்தேன். அவளும் என்னால முடியலைம்மான்னு சொல்லிட்டா. ச்சீ போ. உனக்கே இம்புட்டு கோவம் இருக்குன்னா, தப்பே செய்யாத எனக்கு எம்புட்டு கோவமிருக்கும்ன்னு சொல்லி, நாலு நாளாகத் திரும்பி கூடப் பார்க்காம இருந்துட்ட்டேன்.  

பெரிய பொண்ணுக்கு பிடித்ததை சமைத்துப் போடுவதும், அவளுடன் ஷாப்பிங் போவதிலும், சின்ன பொண்ணை பத்தாவது பரிட்சைக்கு தயார் செய்வதிலும் இருந்ததால் என்னவரின் பிரிவு எனக்கு பெருசா தெரியல. இன்னிக்கு தூயா ஊருக்குக் கிளம்பிட்டா. சின்னவ ஸ்கூல் போயிட்டா. தனிமை வாட்டவே, எதாவது டாக்டரைக் கூட்டி வந்து பார்க்கலாமா?ன்னு யோசிச்சுக்கிட்டே கடைசியாய் ஒரு முறை பேசிப் பார்க்கலாம்ன்னு வெட்கத்தை விட்டு அவரைத் தொட்டவுடன், தன் கோவத்தையெல்லாம் மறந்து, என்னுடன் சகஜமாகி, நாலு நாட்கள் பேசாதக் கதையெல்லாம் பேசித் தீர்க்க ஆரம்பிச்சிருக்கோம்.  பைசா செலவில்லாம, நாலு நாள் ஓய்விலேயே என்னவர் சகஜ நிலைமைக்கு திரும்பிட்டதுதான் எனக்கு ஆச்சர்யம்!!

மனிதருக்கு மட்டுமில்ல இயந்திரத்துக்கும் ஓய்வுத் தேவைன்னு இந்த நாலு நாளில் என்னவரின் ஊடலால் புரிஞ்சுக்கிட்டேன். இனி, அடிக்கடி, உனக்கு  கொஞ்சம் ஓய்வு தருகிறேன்  என் ஆசை கணினியே!