மரணத்தாலும் கைவிடப்பட்டவள்

கொஞ்ச நாட்கள்  முன் உடல்நிலை மோசமான காரணத்தால் மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டு இருந்த சமயம் அது. நினைவு வருவதும் போவதுமாய்..... நினைவு வந்தபோது வலியின் கொடுமை தாளாமல் கதறல். என் சத்தத்திலிருந்து மருத்துவமனையை காப்பாத்த நர்சம்மா ஒருத்தங்க  மயக்க ஊசி போட்டாங்க.  சிறிது நேரத்தில் உடலெல்லாம் கனத்து என் எடை என்னாலே தாங்க முடியாததை போல ஒரு உணர்வு. வேண்டியவர்கள் யாராவது கிட்டக்க  இருக்காங்களான்னு கண்களை சுழற்றி பார்த்தேன். பின்புதான் உரைத்தது..., சிகிச்சை அறையில் நான் மட்டுமே இருப்பது...,


ஏதேதோ நினைவுகளின் தாக்கத்தினால் எழுந்த இயலாமையால் கண்ணீர் சுரந்து வழிந்தோடி தலையணை நனைகிறது. கண்ணீர் காதில் நுழைந்து குறுகுறுக்க, அதை துடைக்க கைகளை தூக்க முயல கைகள் மேலெழவில்லை. 

இறைவா! எத்தனை சொந்தம் எனக்குள்ளது இப்படி என்னை கண்ணீர் துடைக்க கூட ஆளில்லாமல் அனாதைப் போல் கிடத்திவிட்டாயே!ன்னு மனதில் ஒரு கூப்பாடு. நா வரளுது, தண்ணீர் தர ஆளில்லை. விரக்தியின் விளிம்பிலிருந்தாலும் உயிர் பயம் ஆட்டி படைக்கிறது. கைப்பிடித்து ஆறுதல் சொல்ல ஆள் இல்லை. நான் கொண்ட நட்பு, காதல், நேசம், சண்டை அழுகை, வெற்றிக் களிப்பு, பெருமிதம், அவமானம், விருப்பு, வெறுப்பு, ஆசை எல்லலாமே வந்து கண்முன் என்னை எள்ளி நகையாடுகிறது. இப்போ என்ன உன்னால் செய்ய முடியும் என என் முன்னால் வந்து நின்று அரூபமொன்று  கொக்கரித்து எள்ளி நகையாடுது.

என்ன நரக வேதனை இது? நீ யார்? என்று மனது அருகில் நின்ற உருவத்திடம் கேட்க, நான் ’உன் விதி’ என்கிறான். மரணம் நேரப் போகிறதா எனக்கு?!  சொர்க்கம் செல்வேனா?! நரகம் செல்வேனா?! என் வாழ்வில் அறிய முடியா ரகசியங்களை இப்போதாவது அறிவேனா?! மண்ணும், மாறுகின்ற விண்ணும்,பூவும், புல்லும், மனித பசிக்களும் இன்னும்எனக்கு   அலுத்துவிட்டது.  வீடு, வாசல், தோட்டம், துறவு, பெற்றோர், இணை, பிள்ளைகளை விட்டு வர ஆயத்தமாகிறேன்.  இல்லை,  உன் காலம் முடியவில்லை என கூட்டிப்போக மறுக்கிறான். 

கெஞ்சுகிறேன்... இரஞ்சுகிறேன்.... ம்ஹூம் மசியவில்லை. வாதங்கள் தொடர்கிறது. கைப்பிடிக்கிறேன், கை உதறிவிட்டு செல்கிறான்.  துக்கம் தொண்டையை அடைக்க மூச்சுவிடக்கூட சிரமப்பட தலைக்கோதி ஆறுதல் சொல்ல ஆள் இல்லை. 

திக்கவற்றவருக்கு தெய்வமே துணை என இறைவனை தொழ, பெரும் வெளிச்சத்தோடு அவனும் கீழிறங்கி வருகிறான். என்னவென்று கேட்பவனிடம் விதியின்  வாதத்தை எடுத்து சொல்கிறேன். இவனும் ஆன்மா, கர்மா, வினைன்னு ஏதேதோ பிதற்றுகின்றான். 

என்னால் பாசம், அன்பு, துரோகத்தை தினம் தினம் சந்திக்கும் தெம்பில்லை.  கைக்கொடுக்க உடன்பிறந்தார் யாருமில்லை என்னை அழைத்து செல் என்கிறேன்.  வலியோடு இருக்கத்தான் உன்னை தனியாய் படைத்தேன் என்கிறான்.  காதல், அன்பு, சிரிப்பு, கோவம், பயம் மாதிரி வலியும் ஒரு உணர்வே.

என்னை வலியோடு இருக்க பணிக்க நீ யார்?!   எனக்கு கடவுளாய் வாய்த்தது உன் குற்றம்.    உன்னை நம்பிய குற்றத்திற்கு  நீ வலியை பரிசாய் தந்தால்  அதையும் ஏற்றுக்கொள்வேன்..  மனம் மரத்தவளுக்கு எல்லாமே ஒன்றுதான்...

எத்தனை மணித்துளிகள் இந்த போராட்டமோ தெரியாது. கண்விழிக்கையில் இலவம்பஞ்சாய் மாறிய மனம் கடவுள் தந்த பரிசான வலியுடன் கூடிய வாழ்க்கையை வாழ பூமி பந்தை எதிர்கொண்டது.

அம்மா! அழுதப்படியே சொன்னாள்... ’நீ செத்து பிழைச்சேடி’ன்னு.....

நான் சொன்னேன்....  இல்லம்மா.... பிழைச்சு தினம் தினம் சாகப்போறேன்னு....

#தமிழ்மணம் ஓட்டுப்பட்டை தெரியாதவங்களுக்காய்..
http://tamilmanam.net/rpostrating.php?s=P&i=1461076

நன்றியுடன்,
ராஜி.