சித்தர்கள் இந்து சமயத்தில் மட்டுமல்ல! முஸ்லீம் மதத்திலும் பிறக்கலாம்!! - பாண்டிச்சேரி சித்தர்கள்

இறைவன் ஒருவனே! ஆனால் அவனை அடையும் வழிகள் பல உண்டு. அவற்றில் இந்து, முஸ்லீம், கிறிஸ்து, பௌத்தம், சீக்கியம்... என பல்வேறு பெயர் கொண்ட பாதைகள் இருக்குன்னு பெரியவங்க சொல்வாங்க.

இது தெரியாம என் மதம் உயர்ந்தது, எனது கடவுள்தான் சிறந்தவர்ன்னு சண்டை போட்டுக்கிட்டு இருக்கோம்.  சக மனுசனை அவமதிக்குறதையோ இல்ல மதத்தின் பெயரால் சக மனிதனை துன்புறுத்துவதையோ எந்த கடவுளும் ஏற்றுக்கொள்வதில்லை. கொரோனா வைரஸ் உருவாகி கொத்து கொத்தாய் மனித உயிர்களை இழந்துக்கிட்டிருக்கோம். பல்வேறு துறையை சார்ந்தவர்கள் வீட்டை மறந்து தன்னை பணயம் வைத்து கொரோனாவுக்கு எதிரா போராடும்போது டெல்லி மாநாட்டில்தான் வந்ததுன்னும் , இல்ல ஈஷாவில் நடந்த சிவராத்திரி கொண்டாட்டத்தின்போதும், திருப்பதி கோவில், திருவண்ணாமலை கிரிவலத்தினால்தான் பரவுச்சுன்னு இன்னொரு பக்கமுமாய் அடிச்சிக்கிட்டிருக்கோம். இப்படி நாம அடிச்சுப்போம்ன்னு தெரிஞ்சோ என்னமோ இறைவனை அடைய மத ஒரு பொருட்டல்ல, இறைவன் பெயர்தான் வேறு. மூலம் ஒன்றுதான்னு ஒரு முஸ்லீம்  மதத்தை சேர்ந்தவர் சிவசித்தராய் மாறி  நிரூபிச்சிருக்கார்.  அந்த மகா மனிதரை பற்றிதான் இன்றைய பாண்டிச்சேரி சித்தர்கள் பதிவில் பார்க்கப்போறோம். அவரது பெயர் சிவஸ்ரீ மகான் படே சாஹிப். பேரை கேட்டாலே சும்மா அதிருதில்ல!! மிச்சம் கதையும் படிங்க!

விழுப்புரதிலிருந்து புதுவை செல்லும் சாலையில் சுமார் 20 கி.மீ தொலைவில்  கண்டமங்கலம் ரயில்வே கேட் இருக்கு. இதன் இடபுறமாக 2 கீ.மீ பயணம் செய்தால் சின்னபாபு சமுத்திரம்ன்ற ஊர்வரும்.  நகர்புறத்திலிருந்து சற்று விலகி அமைதியாக இருக்கும் இந்த இடத்தில்தான் மகாசித்த புருசரான ஸ்ரீபடே சாஹிப் சுவாமிகளின் ஜீவசமாதி அமைந்துள்ளது. பிறப்பால் இஸ்லாமியராக கருதப்படும் இந்த மகான்,மதம் கடந்து எல்லாவித மக்களாலும் வழிபாடு செய்யப்படுகிறார்.

புதுவையில் உள்ள சித்தர்கள் எல்லாம் 1800களில் வாழ்ந்து ஜீவசமாதியடைந்ததால் அவர்கள் யார்? அவரது பூர்வீகம் என்ன?! தாய் தந்தை யார்?! அவர் எங்கிருந்து, எப்படி புதுவை வந்தார்?! மாதிரியான விபரம் ஏதும் நமக்கு தெரியலை. அதுமாதிரிதான் இந்த மகானுக்கும் தெரியல.  ரிஷிமூலம், நதிமூலம் ஆராயக்கூடாதுன்னு பெரியவங்க சொல்வாங்க.  மஹான் படே சாஹிப்ன்ற சொல்லப்படும் உருது வார்த்தைக்கு மகா ஞானின்னு அர்த்தமாம்.   இவர் பல வெளிநாடுகளில் வசித்து பின் இந்தியா வந்து குறிப்பாக தமிழகம் வந்து, தமிழ்நாட்டில் சிலகாலம் வசித்து பின்னர் புதுச்சேரிக்கு வருகை தந்ததாக செவிவழி செய்திகள் சொல்கின்றது. அந்தகாலகட்டத்தில் வாழ்ந்தவர்கள் சொல்லித்தான் மகானின் உருவம் இப்படித்தான் இருக்குமென உருவகப்படுத்தி இன்றுவரை வழிபடுகிறார்கள். நடுத்தரமான உயரமும், தலையில் ஒரு குல்லாவும், கண்களில் ஒரு கருணையும் முகத்தில் நல்ல தேஜசும், சிவந்த நிறமும், இடுப்பில் ஒரு அரையாடையும், எப்பொழுதும் ஏதாவது மந்திரங்களை உச்சரிக்கும் உதடுகளும், அவரை மக்களிடம் வித்தியாசமாக காட்டின. யாருடனும் எதுவும் பேசமாட்டாராம். எப்பொழுதும் மௌனமாகவே இருப்பாராம்.

சின்னபாபு சமுத்திரத்தில் தங்கி இருந்த இவர் அவ்வப்போது அருகில் உள்ள திருக்கனூருக்குச் செல்வாராம். சில சமயங்களில் எங்கு இருக்கிறார், என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறார் என்பதுகூட யாருக்கும் தெரியாதாம். திருக்கனூரிலும் இல்லாமல். சின்னபாபு சமுத்திரத்திலும் இல்லாமல்  சூட்சும உடலில் உலவிக் கொண்டிருப்பார். பல்வேறு சித்துக்கள் கைவரப் பெற்ற இவர், ஒரே சமயத்தில் பல்வேறு இடங்களிலும் காட்சி அளிப்பாராம். இந்த மகான் எப்பொழுதும் ஒரு பெரிய ஆலமரத்தின் அடியில் அமர்ந்திருப்பாராம். அவருக்கு அருகில் ஒரு மண் கலயமும், சிறு பானை மற்றும் கொட்டாங்குச்சிகளும் இருக்கும். அதில் சில பச்சிலைகளும், புனித நீரும் இருக்குமாம். தம்மை நாடி வருபவரின் குறைகளை செவிமடுத்துக் கேட்பார். சிலரை அவர் இருந்த இடத்திற்கு அருகே உள்ள மகிழ மரத்தை அப்பிரத்ட்சணமாகச் சுற்றி வரும்படி சாடையில் கூறுவாராம். அவ்வாறு அவர்கள் சுற்றி வந்ததும் அவர்களின் கண்களையே உற்றுப் பார்ப்பார். சிலர் அந்த கருணை விழிகளின் தீட்சண்யம் தாங்காது மயங்கி விழுவர். சிறிது நேரத்தில் விழித்து எழுந்ததும் தமது நோய் முற்றிலுமாக நீங்கி இருப்பதை அறிந்து மகானை கும்பிட்டு நன்றி சொல்வர்களாம். சிலருக்கு இவர் விபூதிப் பிரசாதம் கொடுத்து அதை நெற்றியிலும் உடலிலும் பூசச்சொல்லி நோயை குணப்படுத்தினாராம். மற்ற சிலருக்கோ தன் கையால் ஒரு சிறு கொட்டாங்குச்சியில் நீரை தீர்த்தமாக கொடுப்பார். அதை அருந்தியதுமே மக்களின் நோய்கள் குணமாகியதாம். சிலரை மட்டும் தன கைகளால் தொட்டு ஆசிர்வதிப்பாராம். வேறு சிலருக்கோ அவர் முன்பு இமயமலைக் காடுகளில் சுற்றித் திரிந்தபோது கண்டறிந்த பச்சிலைகளை கொடுத்து நோயை குணமாக்குவாராம். இவ்வாறு எல்லாத்தரப்பு மக்களின் நோயினையும், தன்னை  அவரை நாடிவந்த மக்களின் குறை தீர்த்து நல்லது செய்தாராம்.

இந்த மகான் யாரிடமும் பேசுவதில்லை. எப்பொழுதும்  மௌனமாகவே இருப்பாராம். அதனால் அவருக்கு எண்ணங்கள் இல்லாமல் போனதால் மனம் அமைதியாகவே இருந்தது. மனம் சிந்திக்காமல் இருந்ததினால், இவ்வுலக பற்று, உலக இயக்கம் யாவற்றிலிருந்தும் விலகி முழு ஆன்மீக வாழ்வுக்கு மாறிவிட்டது. ஆகையால் இவருக்கு  இரவு, பகல் கிடையாது. உலக வாழ்க்கையில்  இருந்து  ஆன்மீக வாழ்வுக்கு தன்னை மாற்றிக்கொள்வது என்பது அவ்வளவு எளிதான  காரியமல்ல. அதற்கு பஞ்சபூதங்களை அடக்கிஆளவேண்டும். அப்படி இருந்ததினால்தான் அவரால் தேக சுதந்திரத்தை விடமுடிந்தது.. போக  சுதந்திரத்தை நீக்கமுடிந்தது.. ஜீவ சுதந்திரத்தை விலக்கமுடிந்தது. தாங்க முடியாத நோய் உள்ளவர்கள் எல்லாம் தங்கள் குறைகளை மகானிடம் கூறி அதிலிருந்து விடுபட்டு சென்றனர். சிலர் குறைகளை கேட்டு தலையசைப்பாராம், அவர்களுக்கு குறைகள் தீர்ந்துவிடுமாம். சிலர் குறைகளை சொல்லும் போது மௌனமாகவே இருப்பாராம்.

ஒருமுறை இந்த மகான் மரத்தடியில் அமைதியாக உட்கார்ந்திருக்கும் பொழுது, நான்குபேர், ஒரு கட்டிலில் ஒரு சிறுவனை வைத்து தூக்கிக்கொண்டு வந்தனராம். அப்பொழுது மகானை பார்த்ததும் அவரருகே கட்டிலை இறக்கினர். அவ்வளவுதான், மகான் திடீரென கோபப்பட்டு பக்கத்தில் இருந்த ஒரு கம்பினை எடுத்து கட்டிலை தூக்கிவந்தவர்களை அடிக்க விரட்டினார். அவர்களும் பயந்துபோய் கட்டிலை போட்டுவிட்டு ஓட்டம் பிடித்தனர். கட்டிலில் படுத்திருந்த சிறுவனும் எங்கே தன்மீது அடிவிழுந்துவிடுமோ என பயந்துபோய் அவனும் வேகமாக ஓட ஆரம்பித்தான். மகானும் அவனை வேகமாக துரத்த, சிறுவனும் வேகமாக ஓடிவிட்டான். உடனே மகான் அமைதியாக திரும்பி வந்து எப்பொழுதும் தான் அமர்ந்திருக்கும் மரத்தடியில் அமைதியாக அமர்ந்துவிட்டார். கட்டிலை போட்டு ஓடியவர்கள் ஓரிடத்தில் நின்று,  ஏன்?இந்த மகான் இப்படி செய்கிறார் என யோசித்தவாறே திரும்பிப்பார்க்க, அவர்கள் கூட்டி வந்த சிறுவனும் வேகவேகமாக ஓடிவருவதை கண்டு ஆச்சர்யம் அடைந்தனர். அவனைப் பார்த்து சந்தோஷத்தில் ஆரவாரம் செய்தனர். பிறந்தது முதல் இதுநாள்வரை நடக்கவே நடக்காத, கால்கள் செயலிழந்த சிறுவன் அவன். அவனைக் குணப்படுத்தவே அவர்கள் மகானிடம் அவனைத் தூக்கிக்கொண்டு வந்தனர். மகான் தங்களை அடிப்பதுபோல் பயம்காட்டி சிறுவனின் நோயை குணமாக்கியதற்கு நன்றி சொல்லி மகானின் கால்களில் வீழ்ந்து வணங்கி நின்றனர். வழக்கம்போல, மகானோ, ஏதும் அறியாதவர்போல் எங்கேயோ பார்த்துக்கொண்டு மரத்தடியில் அமைதியாக வீற்றிருந்தார். 

’சாஹிப்’ என்றால் உயர்ந்தவர் என்று பொருள். ’படே’ என்றால் பெரிய என்பது பொருள். தன் பெயருக்கேற்றவாறி மிகப் பெரிய சித்தயோகியாக, தவப்புருசராக விளங்கி வந்தார் சிவ ஸ்ரீபடே சாஹிப். சிவஸ்ரீ என்னும் அடைமொழிக்கேற்ப, இமயமலையில் தவம் செய்து கொண்டிருந்த காலத்தில் பல ஆண்டுகளாக, பல அடிகள் ஆழத்தில் புதைந்திருந்த உளி படாத “நிஷ்டதார்யம்” என்னும் கல்லை தனது ஆழ்நிலை தியானத்தின் மூலம் கண்டறிந்து, அதனை இறையருளால் வெளிக்கொணர்ந்து அழகிய லிங்கமாக உருவாக்கி, தம்மை நாடி வரும் மக்கள் வழிபடுவதற்காக, தாம் வசித்த இடத்திற்கு அருகிலேயே அருணாசலேஸ்வரர் ஆலயமாகப் பிரதிஷ்டை செய்தார்.

ஒருநாள் இந்த மகான் வனத்தாம்பாளையம் சென்று பண்ணகுப்பத்திற்கு திரும்பி வந்துகொண்டிருந்தார். வரும்வழியில் அவரை ஒரு கருநாகம்  தீண்டியது. இதைக்கண்ட மக்கள் இந்த மஹானுக்கு என்ன ஆகுமோ என பயந்து புலம்பினார்கள். ஆனால் இவரோ எவ்வித உணர்ச்சியும் இல்லாமல் போய்க்கொண்டே இருந்தார்.  மக்கள் அவர் கூடவே  ஓடி விஷமுறிவு மருந்து சாப்பிட வற்புறுத்தினார்கள். இதைக்கேட்ட மகான் ஒரு சிறிய புன்முறுவலோடு போய்க்கொண்டே இருந்தார். மக்கள் பயந்து அவர் கூடவே பண்ணைக்குப்பம் வரை போனார்கள். இரவு முழுவதும் மகானை கவனித்துக்கொண்டு உண்ணாமல், உறங்காமல் கவலையோடு இருந்தார்கள். இரவு முழுவதும் மகானும் உறங்கவில்லை. மறுநாள் காலை அங்கு உள்ள பிள்ளையார் கோவிலுக்கு சென்றார். ஆனை முகத்தானை வணங்கினார். அவர் உடல் முழுவதும் நீலம் பரவி இருந்தது.

பகவானிடத்திலும், சர்வேஸ்வரனின் பெரிய பிள்ளையான விநாயகரிடமும் ஞானசொருபமான உள்ளாழ்ந்த பக்தியை இந்த மகான் கொண்டிருந்தார். விநாயகரின் முன்பு தியானத்தில் அமர்ந்த இவரது இமைகள் மூடிக்கொண்டன. நிஷ்டை நிலைக்கிறது. ஏகாந்த நிலை தொடர்கிறது. குணங்களற்ற நிலை, காலங்களற்ற நிலை வந்து உணர்த்துகிறது. அங்கிருந்த மக்களுக்கு பேசுவதற்கு ஏதும் இல்லை, சிந்திப்பதற்கு ஒன்றும் இல்லை, ஏங்குவதற்கும் ஏதும் இல்லை. இத்தைகைய விவரிக்க தெரியாத தெய்வீக  நிலையில் அங்கு அமர்ந்திருந்தார் மகான் படே சாஹிப் அப்போது அவரை தீண்டிய பாம்பு (கருநாகம்) ஆனந்தமாக அங்குவந்தது. பக்கத்தில் உள்ளவர்கள் அலறியடித்துக்கொண்டு எழுந்தார்கள். மகான் ஆனந்தத்தில் நிலைத்திருந்தார். அந்த கருநாகம் யாரையும் ஒன்றும் செய்யவில்லை. அவரை மூன்று முறை வலம் வந்தது. அது தீண்டி இடத்தில வாய் வைத்து விஷத்தை உறிஞ்சிய உடன் விநாயகப்பெருமானை வலம் வந்தது. சுற்றி இருந்தவர்களை திரும்பி திரும்பி நோக்கியது. மகானின் சிரசின் மேல் படம் எடுத்தது சில நொடிகள் நின்றது. பின் இறங்கி மூன்றுமுறை தன் தலையால் தரையில் கொத்தி  அவரின் பாதத்தில் வணங்கியது. அவரது முகத்தை பார்த்துக்கொண்டே இருந்தது. ஒருமணி நேரம் கழித்து மகானின் கண்கள் மெல்லத் திறந்தது. நிஷ்டை கலைந்து, தன்னை பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் கருநாகத்தை பார்த்தார். தன் தலையை சுருட்டி தலை குனிந்து வணங்கியது. அவர் பாதத்தில் ஆடிபடியே தன் உயிரை விட்டது. அந்த நாகத்திற்கு மகான் தனது இரண்டு கைகளாலும் ஆசீர்வாதம் செய்து மோட்சம் அளித்தார். அந்த பூஉடலுக்கு தன் கைகளாலே இறுதி சடங்குகளை செய்து முடித்தார். மக்கள் இந்த நிகழ்ச்சியை பிரமிப்புடன் கண்டனர். கொடிய விஷத்தை தந்த நாகத்திற்கு கூட அவரால் மோட்சம் அளிக்க முடிந்தது. மேலும் அந்த ஊர் மக்களுக்கு விஷம் தீண்டாதபடியும், தீண்டினாலும் அது அவர்கள் உடலில் ஏறாதபடியும் விஷ ஜந்துக்களுக்கு ஆணை இட்டு ஆசிர்வதித்தார். .

அவர் இருக்கும் மரத்தடியில் விளையாடிக் கொண்டிருக்கும் சிறு குழந்தைகளிடம் செல்வார். ஒவ்வொரு குழந்தையின் கையிலும் ஒரு பிடி மண்ணை அள்ளிக் கொடுத்துக் கையை மூடச் சொல்வார். பின் தாம் அங்குள்ள குழியில் உட்கார்ந்துக் கொண்டு மேலுள்ள மண்ணைப் போட்டு தம்மை மூடச் சொல்வார். குழந்தைகளும் அவ்வாறே செய்து விட்டு கையை திறந்து பார்க்க கையிலுள்ள மண் சர்க்கரையாக மாறியிருக்கும். குழந்தைகள் இந்த அதிசயத்தை தங்கள் பெற்றோரிடம் சொல்வார்கள். ஊர் மக்கள், திரண்டு வந்து மண்ணால் மூடப்பட்ட மகானை காப்பாற்ற மண்ணை எடுத்துவிட்டு பார்ப்பார்கள். மகான் மண்ணுக்குள் இருக்க மாட்டார்.  மகானை வேறு இடத்தில் பார்த்ததாக சிலர் வந்து சொல்வார்கள். அங்கு சென்று தேடினால் அங்கும் இருக்க மாட்டார். ஊர்மக்கள்,வருத்தமுற்று இருக்கையில் கூட்டத்தினின்று திடீரென்று வெளிவந்து காட்சி கொடுப்பார்.

தனது ஆத்ம சாதனை முடிவுக்கு வரும் நாளை இந்த மகான் உணர்ந்துகொண்டார். பரம்பொருளோடு கலப்பதற்கு தன்னை தயார்படுத்திக்கொண்டார். அங்கே விளையாடிக்கொண்டிருந்த குழந்தைகளை குழி தோண்ட சொன்னார். குழந்தைகள் கையில் ஆளுக்கொருப்பிடி மண்ணை அள்ளிக்கொடுத்துவிட்டு, அவர்கள் கையை மூட சொல்லிவிட்டு குழியில் இறங்கினார். தன்மேல் மண்ணை போட்டு மூட சொல்லிவிட்டு, மண்மூடிய பிறகு தங்கள் கைகளை திறந்துபார்க்கும்படி சொல்லிவிட்டு குழிக்குள் சென்று விட்டார். அந்தக்குழந்தைகளும் எப்பொழுதும் போலவே மஹான் தங்களுடன் விளையாடுகிறார் என்றெண்ணி அவர்மேல் மண்ணைப்போட்டு மூடிவிட்டு பிறகு தங்கள் கைகளை திறந்து பார்த்தபோது அவர்கள் கையில் மிட்டாய் இருந்தது. குழந்தைகளும் அலறியடித்துக்கொண்டு ஊர்மக்களிடம் சென்று சேதிசொல்ல மக்களும் அங்குவந்து இம்முறை,உண்மையிலேயே மகான் சமாதியடைந்ததை உணர்ந்து கொண்டனர். மகான் படேசாகிப் சின்ன பாபு சமுத்திரத்தில் வெட்டவெளியில் கி.பி.1868 பிப்ரவரி மாதம் 12-ம் தேதி செவ்வாய்க்கிழமை சமாதியடைந்தார் என குறிப்பு உள்ளது. பிறகு சிலநாள் கழித்து பம்பாய் சுவாமி என்னும் மகானின்  சீடர் இந்த மகானின்  சமாதி மேல் கட்டிடம் எழுப்பி மக்கள்வழிபட வசதி ஏற்படுத்திக் கொடுத்தார்.

மகானின்  மகத்துவத்தை  உணர்ந்த   மக்கள்   தினமும்    சமாதியில்

வழிபாடு செய்கின்றனர். பிரதி செவ்வாய் மற்றும் ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் சமாதிக்கு சிறப்பு பூஜை செய்யப்படுகிறது. ஒவ்வொரு வாரமும் வருகிற செவ்வாய்கிழமையும், ஒவ்வொரு மாதம் வருகிற ஆயில்ய நட்சத்திரமும் சித்தர் பீடத்தின் முக்கிய விசேஷ நாட்கள் ஆகும். ஒவ்வொரு மாதமும் வருகிற ஆயில்ய நட்சத்திரத்தில் சித்தர் பீடத்தை மகான் தேரில் பவனி வருகிறார். கொடிய தொற்று நோய்கள், தீராத வியாதிகள் போன்றவற்றால் அவதியுறுவோர் செவ்வாய், வியாழன், ஞாயிறு கிழமைகளில் தரிசனம் செய்து இயன்ற அளவு அன்னதானம் நீர்மோர், பிஸ்கட், பழவகைகள் தானம் செய்தால் உத்தமமான பலன் கிடைக்கும். வேண்டுதலுடன் வருவோர் 5 செவ்வாய் கிழமை சித்தர் பீடத்தில் இரவு தங்கி சென்றால் உத்தமமான பலன் கிடைக்கும். என்பது இங்கு வருபவர்களின் அனுபவப்பூர்மான நம்பிக்கை..

மகான் படே சாஹிப் பிறப்பால் ஒரு இஸ்லாமிய ஞானியானாலும், பரம்பொருளே எல்லா வடிவாகவும் இருக்கின்றான் என்று உணர்ந்தவர். இவரது ஜீவ சமாதியில் அனைத்து மத மக்களும் வழிபாடு செய்கின்றனர். வியாழக்கிழமைதோறும் இந்து, இஸ்லாமிய மக்கள் இங்கே திரளாக வந்து வழிபடுகின்றனர். மனநோய், செய்வினை, ஏவல் கோளாறுகள் போன்றவை நீங்கும் தலம் என ஆலய அறிவிப்பு தெரிவிக்கின்றது. இது இந்துசமய அறநிலையத் துறையின் கட்டுப்பாட்டில் உள்ள சமாதி ஆலயம் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

இவரது ஜீவசமாதி முன் அணையா விளக்கு எப்போதும் ஒளிவிட்டு எரிந்து கொண்டே இருக்கிறது. காற்றிலும், மழையிலும் கூட அணைவதே இல்லை. ஒருசமயம் விளக்கில் எண்ணெய் தீர்ந்து விட்டது.விளக்கு அணையப் போகும் சமயம், அப்போது அங்கு படுத்திருந்த ஒருவரின் கனவில் சொல்லி எண்ணெய் ஊற்றச் செய்தாராம் இந்த மகான். தினம்தினம் மக்கள் தங்கள் குறைகளை சமாதிமுன் நின்று மனம் விட்டுசொல்லி அழுகின்றனர். அவர்களின் பெருந்துயர் தீர்கிறது என்பது அனுபவபூர்வமான உண்மை. சிலர், இந்த திருக்கோயிலிலேயே இரவு தங்கியிருந்து வேண்டிக் கொள்கின்றனர். சிலர் நேர்த்திக் கடனாக பிஸ்கட்டும்,அன்னதானமும் வழங்குகின்றனர்.

ஆண்டுதோறும் மகான் படே சாஹிபிற்கு குருபூஜை மிகச் சிறப்பாக செய்யப்படுகின்றது. இந்த ஆண்டு அவரது 152-ம் ஆண்டு குருபூஜை 7-ம் தேதி மார்ச் மாதம் 2020-ம் ஆண்டு வெகுவிமரிசையாக கொண்டாடப்பட்டது . குருபூஜையன்று ஒரு பெரிய அண்டாவை வைத்து விடுகின்றனர். மக்கள், தங்கள் வசதிகேற்ப, தங்கள் வீட்டிலேயே சாதம் கிண்டி அந்த அண்டாவில் கொண்டு வந்து கொட்டி விடுகின்றனர். அச்சாதத்தை எல்லோருக்கும் அன்னதானமாக இங்கு கொடுக்கப்படுகிறது.விழுப்புரத்திலிருந்து கண்டமங்கலத்திற்கு பஸ் வசதி உள்ளது. புதுச்சேரி பஸ்ஸ்டாண்டிலிருந்து 20 கி.மீ தொலைவில்  இந்த சித்தரது ஜீவசமாதி இருக்கு. 

மீண்டும் அடுத்தவாரம் வேறு ஒரு சித்தரின் ஜீவ சமாதியின் பதிவோடு உங்களை சந்திக்கிறேன்.

நன்றியுடன்

ராஜி